Zirvedeyim?

Düşünceler — XIX

Anlatacaklarınız var dinleyen yok dinleyen var anlatacak yok. Tam ayağa kalkıyorum konuşacağım söz kesiliyor. Tam oturuyorum, okumaya başlıyacağım sözcük kesiliyor. Tam dinleyecek oluyorum vaz geçiyor.

“Zamanın nasıl geçip gittiğini…” gibi kelimelerle analatamadıklarımız ve aşamadıklarımız var. Gökyüzüne kafamızı kaldırıp gözlerimizi kısacak kadar bakamadığımız. Çocuklarımızla, ailemizle, arkadaşlarımızla birlikte olamadığımız dakikalarımız ve bir sürü şey.

Bütün bu olanlar karşısında anlamsız ama anlamlı gelen amaçsız ama bir amaca itafen. Ne yaptınız? İşe mi gittiniz? Çocuklarınızın geleceği mi var işin ucunda? Çok iyi paralar mı dönüyor? Aç mı kalacaksınız? Kadro meselesi mi? Sınavdan mı kadınız? İstediğinizi alamadınız mı ne oldu?

Güne başlarken ne istediniz, o hafta o ay o yılın başında “bu yılda böyle” geçsin dediniz ve geçti mi, iyi gididyor mu? Çok mutlu musunuz? Neden?

Okul bitti işe başladım para kazanıyorum çok mutluyum? İşim bitti emekli oldum çok mutluyum? Para biriktirdim telefonumu aldım? Ev aldım, araba, saat, yemek yedim…?

Ne için başlamıştın bu hayata ne demiştin çocukken? Ne olacaktın büyüdüğünde? Nasıldı dünya o zaman, nasıldı dünyan? Ne oldu şimdi daha mı iyisin?

Ünlü oldun, tanındın, popülersin, sözün dinleniyor. Daha ne istedin? Neler olmadı? Üzgünsün, mutsuz, olmuyor yapamıyorsun ama dayanıyorsun. Ne yapacağından emin değilsin. Geleceğin karanlıkta mı?

Geçen bir kitap okudum bana çok iyi geldi. İki hatfa sürmedi. Çevremdekiler ve yanımdakiler bana sıradanlığı, yapılması gerekenlerin basit olduğunu hatırlatıp durudular ve vaz geçtim. Bir video izledim, başarı üstüne başarı katacaktım. Yapmadıklarımı yapacak seviye atlayacaktım. Ama bir ay geçti ve sadece kedimin dışında bir şeyleri değiştiremedim ve vaz geçmek üzereyim mi diyorsun?

Ülkeden gitmek, şehir değiştimek, evden çıkmak, sokağa çıkmak, yolda yürümek, camdan dışarı bakıp nefes almak. Bu kadarını bile yapamıyorum?

Param var ama olmuyor çok yoğunum. Param yok yapmak istiyorum. Parası var ama kullanmadan da yapabiliyormuş?

Sevdik. Sevemedim. Daha erken. Tek tabanca güzelmiş. Ne güzel çift lan. Çok iyiyiz bizi kimse ayıramaz. Mutluyuz. Sevmek. Sevilmek. Çok uzak?

Gözlerini kaçırıyorsun. Dinlemiyorsun. Pişmansın, keşke dinleseydim, keşke anlatsaydı, yardımcı olamadım. Gözlerine bakamadım. İstediğini alamadım. Kızgındım, yorgundum, vaktim yoktu?

İçimden geleni yapamıyorum. Yanımdan geçip gidiyor, geçiyorum gidiyorum. Dönüp bakmıyorum. Acaba yapmadığım içinmi bunlar oldu? Yapmadıklarım? Yapamadıklarım? Ona yardım edecektim. Böyle konuşmamalıydım. Çok sinirlendim. Zaten agresifim. Bu alışkanlığımdan vaz geçmeliyim. İnsanların arasına karışmalıyım.

Hak ettim mi? Hak etti? Neden böyle davranıyorum? Nefes alamıyorum? Her şey çok iyi ama sen iyi değilsin? Sorun bende, sende?

Yarın daha iyi bir gün olacak buna inanıyorum. Saçmalama hiç bir değişiklik olamayacak. Daha kötü uyanacaksın. Düşündüğün gibi değil. Devam eden bir döngüdesin. Neden hala aynı yer. Hayır yarın başka bir noktadayım. Yarın camdan bakıyorum, nefes alıyorum, sokaktayım yürüyorum, yolumu değiştirdim şehri terk ediyorum, kendimi durduramıyorum uçuyorum geride bıraktım ülkeyi, en yükseğe gidiyorum, dünyanın çatısına en tepeye, işte zirvedeyim bütün kötülükleri arkamda aşağıda bıraktım, nefes almak isiyorum ama alamıyorum, nefesim yetmiyor, zirvedeyim, gücüm kalmadı, tükenmek üzereyim, gözlerim gök yüzünün sınırında ama kayboluyor, yitip gidiyorum, ben bittim.

Özgürüm?